Rasy Ivalice

Hume – inaczej ludzie. Hume to najbardziej rozpowszechniona rasa Ivalice, a jej przedstawicieli znaleźć można na każdej szerokości geograficznej. Trudnią się każdym możliwym zawodem świata, a wielkie ambicje i ogromna przedsiębiorczość pozwoliły im zakładać największe królestwa. Dożywają ok. 80 lat i stanowią drugą od końca rasę pod względem długości życia. Nie charakteryzuje ich przesadna siła ani nadzwyczajne zdolności magiczne, i są dosyć niewrażliwi na efekty Mgły, lecz trudnią się najbardziej szeroką gamą profesji i zawodów.

Występowanie: całe Ivalice.

Moogle –  najmniejsza i najdrobniejsza rasa Ivalice, a zarazem najbardziej, obok Hume, powszechny widok w miastach. Moogle osiągają wzrost w przedziale 18-120 cm. Ich twarze przypominają pyszczki kreta, ciała porośnięte są gładkim jak aksamit futerkiem – których maść przybiera różnych odcieni pastelowych barw – a z pleców wyrastają malutkie skrzydełka, przywodzące na myśl skrzydła nietoperzy. Tylko najlżejsze Moogle dają radę wykorzystywać je do latania, większości służą wyłącznie za ozdobę. Mają również wielkie królicze uszy, które pozwalają im słyszeć na duże odległości. Najbardziej jednak charakterystycznym elementem ich wyglądu jest puchaty pompon sterczący z ich głów. Są bardzo inteligentne, a ich małe rączki zdolne są naprawić każdą niedziałającą maszynerię. Fascynuje ich teknologia, co czyni ich doskonałymi inżynierami, ale wiele Moogli zostaje również poetami, magami czy wojownikami. Żyją ok. 80 lat, podobnie jak Hume. Są ciekawskie, zawsze optymistyczne, roześmiane i niesamowicie pracowite. Przybierają różne imiona, ale nie posiadają nazwiska – zazwyczaj przedstawiają się powołując się na swoje z reguły liczne rodzeństwo.

Występowanie: całe Ivalice, z naciskiem na lasy, góry, podziemia, miasta.

Viera – wyłącznie żeńska rasa leśnych amazonek, której przedstawicielki najbardziej przypominają wyglądem Hume. Viery to piękne, wysokie kobiety o króliczych uszach, palcach zakończonych ostrymi pazurami, smukłych sylwetkach i długich stopach, z powodu których koniecznością jest u nich noszenie wyjątkowo wysokich obcasów. Mają wyjątkowo wyczulone zmysły słuchu, węchu oraz wzroku – powiada się, że Viera potrafi dostrzec wroga z odległości nawet 10-ciu km. Żyją trzy razy dłużej od Hume, górna granica ich wieku zamyka się w okolicy 240 lat. Najczęściej występującym u nich kolorem skóry jest brąz w najróżniejszych odcieniach, natomiast barwa ich włosów jest zawsze srebrna. Ich królicze uszy pozwalają na słyszenie głosu natury i komunikowanie się z duchami innych światów. Ponadto, społeczność tej rasy rozbita jest na dwie części – są zatem Viery, które pozostają wierne tradycjom i nigdy nie opuszczają swego macierzystego lasu, oraz te, mniej liczne, które zdecydowały się opuścić dom i zamieszkać pośród innych ras Ivalice. Te drugie stopniowo tracą swoje ponadnaturalne zdolności i stają się coraz bardziej głuche na słowa natury, a ich żyjące w lasach siostry traktują je jak wygnańców. Wszystkie Viera posiadają jednak wyjątkową wrażliwość na Mgłę i magię, a budowa ich ciała czyni z nich szybkie i bezwzględne wojowniczki. Pod względem osobowości, to cichy, opanowany i małomówny lud. Ich imiona są zawsze czteroliterowe i często zamiast spółgłosek występuje dźwięk „j”, jak np. Jote, Mjrn, Ktjn, Fran. Podobnie jak Moogle, nie używają nazwisk.

Występowanie: gęste dżungle na terenach Ivalice, konkretne lokacje nie są do końca znane (Zedlei Forest, Araguay Woods, Golmore Jungle).

Bangaa – rasa jaszczuropodobnych wojowników o wybuchowym temperamencie. Mają długie pyski, pokrytą łuskami skórę i bardzo wytrzymałe kości, a także doskonały węch i słuch. Ich silne nastawienie na fizyczny trening ciała robi z nich najlepszych i najsilniejszych wojowników, z powodu czego przez ogół społeczeństwa uważane są najbardziej brutalny lud Ivalice. Są bardzo wrażliwe na określanie ich „jaszczurkami”, bo nie lubią być porównywani do prymitywnej rasy jaszczuroludzi. Często ponoszą je emocje, a na wszelkie obrazy reagują natychmiastowo. Mogą żyć dwa razy dłużej niż Humes, do ok. 120 lat. Ich przedstawiciele to w znacznej większości zbrojni najemnicy, ale spora część Bangaa, zwłaszcza na południu, trudni się handlem. Z powodu nieprzystosowanych do powszechnego języka strun głosowych, przedstawiciele tej rasy mówią w uproszczony sposób, mają także problemy z używaniem nawet najbardziej podstawowych magii – nie umieją bowiem poprawnie wypowiadać słów. Mimo tego występują wśród Bangaa nieliczni parający się rzucaniem magii, którzy przystosowali ich język wymogów swojej budowy. Często występującą w ich imionach cechą jest obecność apostrofów, co nadaje ich mianom chrapliwego charakteru.

Występowanie: całe Ivalice, z naciskiem na pustynie, góry i miasta.

Nu Mou – reprezentanci tej rasy przypominają wyglądem ogromne psy o łagodnych pyskach i długich, sięgających nawet kolan uszach, choć różnice pomiędzy poszczególnymi Nu Mou mogą być ogromne. Są raczej niewielkie, osiągają może trochę ponad metr wysokości, i z tego powodu są bardzo słabe fizycznie. Nu Mou skierowali się więc ku księgom, badaniom i magii, czyniąc z siebie najpotężniejszych myślicieli, filozofów i czarodziei. Opanowali wszystkie kategorie magii i znaleźć ich można we wszelkich ośrodkach wiedzy. Żyją ponad 250 lat, i być może z tej racji nigdzie nie wydaje im się spieszyć. Wielką wagę przykładają do tradycji i historii rodzinnej, z dumą nosząc nazwiska swoich zaszczytnych przodków.

Występowanie: całe Ivalice, z naciskiem na góry, zalewiska, niziny, wzgórza, pustynie, miasta.

Creimire – mniejsza i smuklejsza od Hume rasa humanoidalnych gryzoni, która wywodzi się od szczurów i myszy. Creimire nie posiadają jednak charakterystycznych dla gryzoni siekaczy wysuniętych do przodu, a ich skóra nie jest porośnięta futrem – zamiast tego jest gładka, prawie całkowicie pozbawiona włosów i niemal zawsze brązowa lub popielata. Ich pyski są wysunięte do przodu, ale choć nie rosną im wąsy, przedstawiciele tej rasy mają bardzo czułe zmysły węchu i dotyku. Doskonale widzą w ciemnościach, lecz w świetle dnia, zwłaszcza w walce, zdają się przede wszystkim na swoje wysokie, podobne do króliczych uszy, które zapewniają im wyjątkowy słuch. Cechują ich również elastyczne stawy nóg i szerokie stopy, umożliwiające skakanie aż cztery razy wyżej niż Hume oraz gładkie lądowania bez praktycznie żadnych uszkodzeń ciała. Creimire osiągają wysokość do 170 cm, żyją zaś maksymalnie 50 lat. Największą wartością w ich życiu jest rodzina – ta z krwi, jak i społeczności – oraz wartości religijne oparte na starożytnych animistycznych wierzeniach. Lubują się w tańcu i pieśni, potrafią być jednak porywczy i preferują bezpośredniość w rozmowach.

Występowanie: całe Ivalice, z naciskiem na lasy, góry i podziemia.

Mithra – rasa kocich wojowników, z której aż 9 na 10 to kobiety. Posiadają naturalne predyspozycje to polowania i tropienia, w czym wspomagają je czułe zmysły i zgrabne, niemal bezszelestne ruchy ciała. W przeciwieństwie do Ronso, z wyglądu przypominają Hume z cechami zwierzęcymi, niż na odwrót. Ich uszy, oczy, nosy i ogony są kocie, lecz ciała mają ludzkie proporcje, a skóra jest całkowicie gładka. Kobiety są wyższe od mężczyzn, przeciętnie osiągając do 170 cm wzrostu. Żyją ok. 60 lat, a głównym fundamentem ich społeczności są plemiona rządzone przez mędrczynię czy matkę-wodza. Ubierają się lekko i na jasno. Bardzo powszechne są u nich również tatuaże, malunki na twarzach i noszenie odznak statusu według swoich plemiennych tradycji. Mithry są z natury bardzo ciekawskie, przez co często można je spotkać na wielu znanych i nieznanych szlakach podróżniczych. Uwielbiają żartować i psocić, a otwarte usposobienie pozwala im szybko zjednywać sobie towarzyszy. Głęboko wierzą w harmonię z naturą, dlatego są dosyć nieufne wobec teknologii i nie znoszą wykorzystywania zasobów ziemi dla własnych prywatnych korzyści. Mówią z akcentowanym „r”.

Występowanie: całe Ivalice, z naciskiem na dżungle, lasy i wybrzeża.

Ronso­ – dumna rasa wysokich humanoidalnych lwów, uzdolniona zarówno magicznie, jak i fizycznie. Ostre pazury i muskularne ciała nie wzbudzają wątpliwości co do ich sprawności na polu bitwy. Mężczyznom rośną gęste grzywy oraz róg na czole, który jest oznaką statusu jako wojownika. Jego utrata traktowana jest tak samo poważnie, jak w przypadku utraty ręki lub nogi, a wojownicy, którzy zostali zhańbieni, ponoszą karę w postaci jego ucięcia. Często wiąże się to z wygnaniem ze społeczności. Róg jest również wrażliwy na Mgłę i może drżeć w obecności jej większych skupisk. Kobiety, choć mniejsze w budowie, są równie waleczne i agresywne, i wcale nie mniej ważne jako wojowniczki i myśliwe. Ronso żyją w nomadycznych plemionach rodzinnych zwanych dumami, którym przewodzi starzec. Najważniejszą wartością w ich życiu jest siła i honor wojownika, dlatego cały czas pracują nad swoimi umiejętnościami. Są równie niebezpieczni w walce, jak wierni swoimi przyjaciołom, nie tolerują natomiast słabości i braku zdecydowania w podejmowaniu działań. Nie mówią dużo, ale z reguły konkretnie, używając tylko tylu słów, ile jest to konieczne.

Występowanie: góry i tundry, rzadko spotykane w miastach.